Παγκόσμια Ημέρα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης είναι μία μέρα που αναφέρεται στην απώλεια. Η Αναπτυξιακή Ψυχολόγος κα Ματίνα Σωτηροπούλου, εξηγεί την αξίας του μοιράσματος του πένθους και αφήνει δύο αληθινές ιστορίες να μιλήσουν από μόνες τους.
Σήμερα, Σάββατο 15 Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης. Τα δεδομένα που έχουμε είναι πως 1 στις 4 εγκυμοσύνες δεν προχωρούν, όμως είναι ελάχιστες οι ιστορίες που φτάνουν να συζητούνται ανοιχτά. Οι ιστορίες οικογενειών που φτάνουν στους γιατρούς και τους ειδικούς ψυχικής υγείας είναι όλες εξίσου πικρές και στενάχωρες. Όλες οι ιστορίες είναι διαφορετικές και δύσκολο να χωρέσουν στο μυαλό μας.
Σήμερα επιλέγουμε αντί να μιλήσουμε για τον τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων απώλειας, να δώσουμε χώρο στις ιστορίες δύο μαμάδων. Ακούγοντας τις ιστορίες ελπίζουμε και άλλες οικογένειες να πάρουν κουράγιο και δύναμη. Να πουν τις ιστορίες τους και να πενθήσουν στον δικό τους χρόνο και με το δικό τους τρόπο τους, τη δική τους απώλεια.
Παγκόσμια Ημέρα Νεογνικής Απώλειας και Απώλειας Κύησης: δύο αληθινές ιστορίες
Η μητέρα του Πάτρικ
Ήθελα να μιλήσω για τον Πάτρικ γιατί θέλω να βοηθήσω με την ιστορία μου και άλλους γονείς που έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο. Είχαμε μία φυσιολογική εγκυμοσύνη. Δεν είχαμε καμία επιπλοκή. Ο Πάτρικ γεννήθηκε με επείγουσα καισαρική, λόγω κάποιων θεμάτων που αντιμετωπίσαμε, στις 12.40 τα ξημερώματα. Οι γιατροί έκαναν όλους τους προγραμματισμένους ελέγχους και το μόνο που παρατήρησαν ήταν ένα μικρό θέμα στην καρδιά του. Πρότειναν να μεταφερθεί σε μία άλλη κλινική. Εμείς δεν μπορούσαμε να πάμε μαζί του λόγω των μέτρων για την πανδημία. Αυτό έγινε στις 9.00 το βράδυ. Την επόμενη μέρα οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως υπήρχε ένα σοβαρό θέμα, υψηλού ρίσκου στην καρδιά του και πως μπορούσε ανά πάσα ώρα και στιγμή να φύγει από τη ζωή. Έπειτα από 2 εβδομάδες, ο Πάτρικ ήταν μαζί μας στο σπίτι, θήλαζε κανονικά, κοιμόταν και έκανε όσα κάνει ένα μωράκι της ηλικίας του. Οι γιατροί τον παρακολουθούσαν κάθε 10 μέρες και του είχαν χορηγήσει ειδική αγωγή για να ρυθμίζουν τον παλμό της καρδιάς του. Έπειτα από μια επίσκεψη, οι γιατροί μας είπαν πως θα χρειαστεί οπωσδήποτε μεταμόσχευση καρδιάς μιας και η καρδιά του είναι πολύ αδύναμη. Στο δρόμο για το σπίτι ήμασταν συντετριμμένοι. Ο μικρός μας έφυγε την επόμενη μέρα, 8 εβδομάδων, λίγο πριν γίνει 2 μηνών. Μου λείπει κάθε μέρα. Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που έκαναν ότι μπορούσαν για να μας βοηθήσουν. Λέω την ιστορία μου γιατί με βοηθάει αλλά και γιατί θα βοηθήσει και άλλους ανθρώπους σαν εμένα. Θα είναι για πάντα ο γιος μου και θα είμαι για πάντα η μαμά του.
Μητέρα διδύμων
Η δική μου ιστορία απώλειας κύησης είναι λίγο διαφορετική. Έμαθα σχετικά νωρίς πως ήμουν έγκυος στον τρίτο μου γιο. Προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε 3ο μωράκι. Πήγα μόνη μου στον προγραμματισμένο έλεγχο, όπου έμαθα πως περιμένω ετεροζυγωτικά δίδυμα. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Ο άντρας μου από τη χαρά του δεν το πίστευε, έπρεπε να του στείλω φωτογραφία από τον υπέρηχο για να με πιστέψει. Οι οικογένειές μας ενθουσιάστηκαν, κανένας δεν σκεφτόταν πως κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά. Οι έλεγχοι των 8 και 10 εβδομάδων ήταν πολύ καλοί. Το μόνο που παρατήρησαν στην τελευταία εξέταση ήταν πως το μωράκι Β ήταν λίγο πιο μικρό. Όπως μας ενημέρωσαν πως είναι αναμενόμενο στα δίδυμα. Στον επόμενο έλεγχο στις 13 εβδομάδες, μπορέσαμε να δούμε καλύτερα τα μωράκια. Το μωράκι Α φαινόταν χαρούμενο, μεγάλο και ζωηρό. Το μωράκι Β ήταν στην άκρη μαζεμένο και δεν κουνιόταν. Τότε μου ανακοινώθηκε πως το δεύτερο μωράκι δεν τα κατάφερε. Εγώ δεν μπορούσα να ηρεμήσω από εκείνη τη στιγμή και έπειτα. Ο γιατρός μετά την εξέταση μας εξήγησε τι μπορεί να πήγε λάθος. Το μωράκι B είχε ήδη φύγει από τη ζωή εδώ και μια εβδομάδα. Για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης χρειαζόταν να βλέπω και το μωράκι Β, μιας και δεν μπορούσε να αφαιρεθεί χωρίς να βλάψει το μωράκι Α. Αν κάποιος εξεταστής ήταν νέος, ξεκινούσε όλο ενθουσιασμό “Αχ έχετε δίδυμα!” και αμέσως μετά “Αχ λυπάμαι πολύ”. Κάτι που με δυσκόλευε πολύ. Επίσης ανέπτυξα ιδιαίτερο άγχος για την υγεία του μωρού Α και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνη και τα πρώτα χρόνια ζωής του. Τώρα το μωράκι μου είναι 5 χρονών. Ξέρει για τον αδερφό του και κάνει συχνά ερωτήσεις για εκείνον. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να νιώσω καλύτερα και να πενθήσω την απώλειά μου, μαζί με τη χαρά μου, για το υγιές μωράκι. Η ζωή έχει καλές στιγμές που πρέπει να γιορτάζουμε και δύσκολες που πρέπει να πενθούμε. Έτσι είναι η ζωή.
*Πηγή ιστορίων το podcast “The Inner View”. Mπορείτε να ακούσετε τις ιστορίες εδώ
Μην ξεχνάτε:
- Μπορείτε να προχωρήσετε από την απώλεια που βιώσατε, χωρίς να την ξεχάσετε.
- Υπάρχει πολλή θλίψη, ενοχή και ντροπή γύρω από την απώλεια νεογνού ή κύησης.
- Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να πενθήσετε.
- Μοιραστείτε την ιστορίας σας με ανθρώπους που εμπιστεύεστε και ξέρετε πως θα σας ακούσουν.
- Μιλήστε στον γιατρό, τη μαία σας ή σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας, αν νιώθετε την ανάγκη.
Ελπίζουμε τα επόμενα χρόνια να περιοριστεί στο στίγμα γύρω από θέματα νεογνικής απώλεια και την απώλεια κύησης και περισσότερες οικογένειες να μιλούν ανοιχτά για τη δική τους ιστορία.
Ακολουθησέ μας στο Facebook και στο Instagram και μοιρασου μαζί μας όλα όσα θέλεις να αναλύσουμε σε επόμενά μας blog post!
