Τι θα κάνω αν “Το παιδί μου ζηλεύει το αδελφάκι του;”
Η ψυχολόγος Ματίνα Σωτηροπούλου εξηγεί μέσα από την αφήγηση ενός περιστατικού, μία διαφορετική ανάγνωση αντιμετώπισης της ζήλιας του πρώτου παιδιού και για το αδελφάκι του.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο να “ερμηνεύουν” τη συμπεριφορά των άλλων, αλλά συχνά και τη δική τους. Ο τρόπος που επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα να εξηγήσουμε τη συμπεριφορά των άλλων επηρεάζει τις σχέσεις μας και τη ζωή μας.
‘Ετσι ένα απλό περιστατικό όπως το παρακάτω μπορεί να γίνει η αφορμή για μία δική μας ερμηνεία, η οποία μπορεί να μας ακολουθεί, δημιουργώντας μία αλυσίδα από αντιδράσεις και άλλες ερμηνείες.
Κυριακάτικη βόλτα με τον 2χρονο γιο μας και με το 5 μηνών αδελφάκι του. Όσο καθόμαστε για να απολαύσουμε το πρωινό μας στην καφετέρια, το 2χρονο μωράκι φωνάζει και κουνάει “επιθετικά” το καρότσι στο οποίο κοιμάται ο μικρός του αδερφός. Του θυμίζουμε πως το μωράκι κοιμάται και πως θα χρειαστεί να είναι πιο ήσυχος και να μην κουνάει έντονα το καρότσι, αλλά δεν φαίνεται να μας ακούει.
Μία βιαστική ανάγνωση του περιστατικού:
“Το παιδί μου ζηλεύει το αδελφάκι του!”. Δεν είναι χαρούμενος, που μας μοιράζεται και που τώρα δεν έχουμε τόσο ελεύθερο χρόνο για εκείνον, με αποτέλεσμα να γίνεται επιθετικός προς το μωρό και να μην μας ακούει.
Μία διαφορετική ερμηνεία του ίδιου περιστατικού:
Το παιδάκι μας προσπαθεί να μας τραβήξει την προσοχή, γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό;
Μήπως οι κουβέντες στο τραπέζι αφορούσαν περισσότερο θέματα σχετικά με τον ερχομό του νέου μέλους στην οικογένεια; Μήπως, όσο ετοιμαζόμασταν για την βόλτα μας έξω, δεν δώσαμε αρκετή προσοχή στην προετοιμασία του μεγαλύτερού μας γιού; Μήπως χρειάζεται να του θυμίσουμε τα επιτεύγματά του και να αφιερώσουμε λίγα λεπτά σε εκείνον;
Κάθε φορά που πάμε να εξηγήσουμε τη συμπεριφορά του άλλου, έχει αξία να σκεφτούμε με ποιο τρόπο μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτό που συμβαίνει και τι μπορεί να μας λέει ένα γεγονός για εμάς τους ίδιους. Αν μείνουμε στη γρήγορη ερμηνεία, το πιθανότερο είναι να μην μετακινηθούμε καθόλου από τη θέση μας και αισθανθούμε αβοήθητοι.
Είναι πιο εύκολο να σκεφτούμε, πως κάποιος ευθύνεται αποκλειστικά για ένα περιστατικό, αλλά συνήθως η αλληλεπίδραση δύο ή περισσότερων μελών σε μία σχέση/επικοινωνία επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Παράλληλα, αποφεύγοντας την “ταμπέλα”, που μπορεί μετά να ακολουθεί το μεγαλύτερό παιδί – στην περίπτωση που συζητάμε – σε όλη του τη ζωή, του δίνουμε μία ευκαιρία να ξεπεράσει αυτή τη δυσκολία και να προχωρήσει.
Στο επόμενο περιστατικό, πως θα επιλέξετε να εξηγήσετε αυτό που συμβαίνει;
Ακολούθησέ μας στο Facebook και στο Instagram και μοιρασου μαζί μας τις δικές σου συμβουλές και σκέψεις.
